Rozdział 4

Tej nocy spało mi się wspaniale. Mój przepiękny sen o domu z ogrodem i wielką końską zagrodą pozwolił mi się porządnie wyspać, co później musiałam nadrobić szybko szykując się na spotkanie z przyjaciółką.

- Cholera jak zwykle się spóźnię. - wykrzykiwałam głośno w pokoju.

- Lena uspokój się, Marta jeszcze śpi.- uchyliła drzwi mama i wyjrzała głowę by sprawdzić czy wszystko w porządku.

- Uważasz, że powinnam iść w zwiewnej sukience w czerwone drobne kwiatuszki, czy może ten malinowy T-shirt i szorty?- zapytałam ją.

- Uważam, że w sukience wyglądałabyś za bardzo kobieco jak na spotkanie z koleżanką, no chyba, że wybierasz się na randkę.

Mama podeszła do mnie i dała mi kuksańca w ramię.

- Mamo przestań mnie drażnić.

- No tak w końcu Rob w wakacje także pracuję.- szybko rzuciła mama, chowając się za drzwi przed rzuconą przeze mnie poduszką.

Zatem ubrałam w końcu niebieski top i szorty, wychodząc zarzuciłam na siebie zwiewny sweterek i pożegnałam mamę i Martę krótkim: - Narazie.

Mimo, że były wakacje to na chodnikach roiło sie od kałuż z wczorajszego deszczu. Na szczęście ubrałam moje białe adidasy z nike, dzięki którym żadna pogoda nie była mi straszna. Powietrze było rześkie i pachniało liliami z pobliskich ogrodów. Od dzieciństwa kochałam ten zapach, zapach wakacji, beztroski i wolności od obowiązków. Dla nastolatków takich jak ja dopiero od wakacji zaczynało się życie i kończyło wraz z rozpoczęciem roku szkolnego. Szłam tak ulicą przez dłuższy czas, mijając wiele uśmiechniętych ludzi. Jednak najbardziej ucieszył mnie widok przyjaciółki siedzącej przy stoliku numer 2, kiedy weszłam do umówionej wczoraj kawiarni.

- Witaj Lena. Nareszcie jesteś, już myślałam, ze coś Ci wypadło. –obejmując mnie na przywitanie, powiedziała Eliza.

- Hej Liz. Bardzo przepraszam za spóźnienie, nie mogłam się zdecydować co na siebie założyć.-odparłam

- Oh. Nic się nie stało, ale niepotrzebnie się tak stroiłaś, przecież to tylko spotkanie z przyjaciółką.

- No ale z jaką.- uśmiechnęłam się potulnie.

- Przesadzasz. No ale opowiadaj jak to się stało, że Twój ojciec nagle przypomniał sobie, że ma dzieci.

Przez chwile poczułam zakłucie w sercu, bo zabolały mnie te słowa, ale sama doskonale wiedziałam, ze taka właśnie była prawda. Mój ojciec w ogóle o nas nie pamiętał. Nie interesowały go moje porażki i sukcesy. Jednak cieszyłam się, ze zawsze mogę o tym porozmawiać właśnie z Elizą.

Opowiedziałam jej pokrótce całą sytuację i widziałam, że przyjaciółka słucha, lecz co jakiś czas nasłuchiwał naszej rozmowy także obcy facet siedzący przy stoliku równolegle ustawionym do naszego. Dopiero, gdy odwróciłam wzrok, zauważyłam kto tam naprawdę siedzi…